W związku z licznymi nieporozumieniami co do definicji psa rasowego postanowiliśmy w kilku słowach pomóc ogarnąć panujący bałagan semantyczny. Przed 2012 rokiem zdaje się nie było aż takich problemów z określeniem co to znaczy, że pies jest rasowy bądź nie. W 2012 roku zaczęła obowiązywać ustawa, która umożliwia rozmnażanie i sprzedaż psów i kotów tylko w hodowlach zarejestrowanych w ogólnokrajowych stowarzyszeniach zrzeszających hodowców. I tu pojawiło się duże pole do popisu dla wszelkiego rodzaju pseudohodowli, które tworzyły swoje stowarzyszenia. W krótkim czasie w sprzedaży były dostępne tylko psy z rodowodem... Dla osób niezorientowanych w temacie, stwierdzenie że pies ma rodowód wystarczało za pewnik, że jest rasowy. Nie każdy miał czas żeby wniknąć w temat głębiej i zapytać o organizację wystawiającą rodowód. Wielu zaufało treści ogłoszenia.
Jak w takim razie wybrać odpowiednią organizację? Najlepszym wskaźnikiem jest powszechność. Jednakowe wymogi hodowlane we wszystkich krajach pozwalają utrzymać odpowiednie cechy dla poszczególnych ras. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI - Federation Cynologique Internationale) już od 1911r. określa standardy dla psich ras. Zrzeszonej jest w niej 90 krajów z 5 kontynentów - w tym jedyny uznawany przez FCI w Polsce - Związek Kynologiczny w Polsce (ZKwP) powstały w 1938r. Słusznym więc jest uznanie ZKwP jako właściwy organ do wydawania rodowodów - a tym samym, powinniśmy rozpatrywać kupno szczeniaka z hodowli zrzeszonych pod szyldem ZkwP. Od tego momentu nazywać będziemy rasowymi tylko psy z rodowodem (lub metryką) ZKwP.
Czy szczenię po psach rasowych będzie rasowe? Pytanie wydaje się na pierwszy rzut oka bezsensowne. Jeśli jednak przyjrzymy się bliżej tematowi okaże się, że nie zawsze potomstwo psów rasowych otrzyma stosowne dokumenty. Warunkiem podstawowym jest uzyskanie przez psa i sukę użytych do rozrodu uprawnień hodowlanych. Samo udokumentowane pochodzenie nie jest wystarczające. W zależności od rasy uprawnienia hodowlane różnią się, tak samo jak różnią się między sobą rasy psów. Za przykład posłuży nam owczarek francuski - beauceron, którego mamy przyjemność hodować. Poza rodowodem psy użyte do rozrodu muszą spełnić szereg wymagań: uzyskać po ukończeniu 15 miesięcy w dowolnej klasie od co najmniej dwóch sędziów trzy oceny co najmniej bardzo dobre, w tym jedną na wystawie międzynarodowej lub klubowej (dla reproduktora oceny doskonałe!), mieć ukończone 18 miesięcy (dla reproduktorów - 15 miesięcy), zdane testy psychiczne, potwierdzone wyniki badań na dysplazję bioder. Po spełnieniu wszystkich wymagań w rodowodzie pojawia się adnotacja o kwalifikacji hodowlanej danego osobnika. Przy czym należy pamiętać, że dla suki hodowlanej górną granicą wieku dopuszczającego ją do rozrodu jest 8 lat oraz kryciu nie częstszym niż raz w roku. Omówiliśmy tu tylko techniczne wymagania co do osobników branych pod uwagę do rozrodu. Dla uczciwości należy wspomnieć, że część hodowców robi szereg dodatkowych badań (na dysplazję łokci, kardiomopatię, spondylozę,itp.) nie wymaganych przez regulaminy, aby dbać o utrzymanie rasy w należytym stanie zdrowia odsuwając od hodowli osobniki w jakiś sposób obciążone skłonnościami do niebezpiecznych schorzeń. Jeszcze innym aspektem hodowlanym jest dobór psów do rozrodu pod względem przodków i zachowania puli genetycznej poszczególnych linii, ale to temat na osobny post.
Jak wybrać odpowiednią hodowlę? Przede wszystkim powinniśmy zwrócić uwagę na psy będące w hodowli. Od ręki należy odrzucić wszelkie podejrzane manewry typu zakup szczenięcia z bagażnika pod marketem. Dobry hodowca zaprosi nas do obejrzenia swoich psów, warunków w jakich przebywają. Bez problemów pokaże całą dokumentację hodowlaną miotu i osiągnięcia wystawowe i sportowe rodziców - wręcz będzie się nimi chwalił. Należy zwrócić uwagę na kartę z przeglądu miotu, który prowadzi osoba upoważniona przez odpowiedni oddział ZKwP. W karcie będą opisane wszystkie szczenięta i jeśli któreś odstaje w jakikolwiek sposób od wzorca rasy, tam znajdziemy o tym wzmiankę. Szczenięta wyjeżdżają do nowych domów po skończonym 8 tygodniu życia, ale nie bójmy się umówić na wcześniejsze wizyty. Zawsze to miło poznać swojego przyszłego pupila kiedy jest 5 czy 6 tygodniową kulką futra. Szczenię w dniu odbioru powinno być zachipowane (lub z tatuażem), mieć udokumentowany komplet szczepień i odrobaczeń stosownie do wieku. Ze szczenięciem nowi właściciele dostają metrykę ZKwP, na podstawie której w swoim oddziale wyrabiają rodowód.
Jak w takim razie wybrać odpowiednią organizację? Najlepszym wskaźnikiem jest powszechność. Jednakowe wymogi hodowlane we wszystkich krajach pozwalają utrzymać odpowiednie cechy dla poszczególnych ras. Międzynarodowa Federacja Kynologiczna (FCI - Federation Cynologique Internationale) już od 1911r. określa standardy dla psich ras. Zrzeszonej jest w niej 90 krajów z 5 kontynentów - w tym jedyny uznawany przez FCI w Polsce - Związek Kynologiczny w Polsce (ZKwP) powstały w 1938r. Słusznym więc jest uznanie ZKwP jako właściwy organ do wydawania rodowodów - a tym samym, powinniśmy rozpatrywać kupno szczeniaka z hodowli zrzeszonych pod szyldem ZkwP. Od tego momentu nazywać będziemy rasowymi tylko psy z rodowodem (lub metryką) ZKwP.
Czy szczenię po psach rasowych będzie rasowe? Pytanie wydaje się na pierwszy rzut oka bezsensowne. Jeśli jednak przyjrzymy się bliżej tematowi okaże się, że nie zawsze potomstwo psów rasowych otrzyma stosowne dokumenty. Warunkiem podstawowym jest uzyskanie przez psa i sukę użytych do rozrodu uprawnień hodowlanych. Samo udokumentowane pochodzenie nie jest wystarczające. W zależności od rasy uprawnienia hodowlane różnią się, tak samo jak różnią się między sobą rasy psów. Za przykład posłuży nam owczarek francuski - beauceron, którego mamy przyjemność hodować. Poza rodowodem psy użyte do rozrodu muszą spełnić szereg wymagań: uzyskać po ukończeniu 15 miesięcy w dowolnej klasie od co najmniej dwóch sędziów trzy oceny co najmniej bardzo dobre, w tym jedną na wystawie międzynarodowej lub klubowej (dla reproduktora oceny doskonałe!), mieć ukończone 18 miesięcy (dla reproduktorów - 15 miesięcy), zdane testy psychiczne, potwierdzone wyniki badań na dysplazję bioder. Po spełnieniu wszystkich wymagań w rodowodzie pojawia się adnotacja o kwalifikacji hodowlanej danego osobnika. Przy czym należy pamiętać, że dla suki hodowlanej górną granicą wieku dopuszczającego ją do rozrodu jest 8 lat oraz kryciu nie częstszym niż raz w roku. Omówiliśmy tu tylko techniczne wymagania co do osobników branych pod uwagę do rozrodu. Dla uczciwości należy wspomnieć, że część hodowców robi szereg dodatkowych badań (na dysplazję łokci, kardiomopatię, spondylozę,itp.) nie wymaganych przez regulaminy, aby dbać o utrzymanie rasy w należytym stanie zdrowia odsuwając od hodowli osobniki w jakiś sposób obciążone skłonnościami do niebezpiecznych schorzeń. Jeszcze innym aspektem hodowlanym jest dobór psów do rozrodu pod względem przodków i zachowania puli genetycznej poszczególnych linii, ale to temat na osobny post.
Jak wybrać odpowiednią hodowlę? Przede wszystkim powinniśmy zwrócić uwagę na psy będące w hodowli. Od ręki należy odrzucić wszelkie podejrzane manewry typu zakup szczenięcia z bagażnika pod marketem. Dobry hodowca zaprosi nas do obejrzenia swoich psów, warunków w jakich przebywają. Bez problemów pokaże całą dokumentację hodowlaną miotu i osiągnięcia wystawowe i sportowe rodziców - wręcz będzie się nimi chwalił. Należy zwrócić uwagę na kartę z przeglądu miotu, który prowadzi osoba upoważniona przez odpowiedni oddział ZKwP. W karcie będą opisane wszystkie szczenięta i jeśli któreś odstaje w jakikolwiek sposób od wzorca rasy, tam znajdziemy o tym wzmiankę. Szczenięta wyjeżdżają do nowych domów po skończonym 8 tygodniu życia, ale nie bójmy się umówić na wcześniejsze wizyty. Zawsze to miło poznać swojego przyszłego pupila kiedy jest 5 czy 6 tygodniową kulką futra. Szczenię w dniu odbioru powinno być zachipowane (lub z tatuażem), mieć udokumentowany komplet szczepień i odrobaczeń stosownie do wieku. Ze szczenięciem nowi właściciele dostają metrykę ZKwP, na podstawie której w swoim oddziale wyrabiają rodowód.
